Werkwoorden zijn regelmatig als ze in de verleden tijd dezelfde stam hebben als in de tegenwoordige tijd. De stam is de vorm die we horen als we de infinitief uitspreken en daarbij de uitgang -en (soms -n) weglaten. Als we de stam van een werkwoord schrijven, passen we waar nodig de regels toe voor enkele of dubbele klinker (dromen - ik droomde) en enkele of dubbele medeklinker (hakken - ik hakte). Werkwoorden zijn onregelmatig als klinkers en in sommige gevallen ook medeklinkers veranderen, waardoor er een aparte stam voor de verleden tijd is (vraag - vroeg, denk - dacht). Voor de vorm van de verledentijdsstam zijn er geen sluitende regels.

Voeg bij een regelmatig werkwoord -te(n) aan de stam toe als aan het einde van de stam een van de stemloze medeklinkers van 't kofschip (/t/, /k/, /f/, /s/, /ch/, /p/) of de stemloze medeklinker /sj/, zoals in lunchen, te horen is. Voeg in de andere gevallen -de(n) toe.

Het verschil tussen de uitgangen -te(n) en -de(n) is in de uitspraak te horen. Als de infinitief eindigt op -ven of -zen, horen we aan het einde van de stam /v/ of /z/, maar schrijven we -f of -s.

Gebruik bij een onregelmatig werkwoord voor het enkelvoud de verledentijdsstam. Voeg voor het meervoud -en aan die stam toe.

Bij de in de standaardtaal weinig geschreven vormen ge en gij krijgt de verledentijdsstam van het werkwoord de uitgang -t.