In de EPN-rekenmethode bepaalt u voor elk functioneel deel afzonderlijk de effectieve thermische capaciteit C_{fct f}.
Dat kan op 3 verschillende manieren:

• vereenvoudigde methode, rechtstreeks in de software
• gedetailleerde methode, via een externe berekening
• waarde bij ontstentenis.

Met de vereenvoudigde methode bepaalt u de thermische capaciteit aan de hand van een aantal parameters:

• minimum van de massa van de plafond- en vloerconstructie per eenheid gebruiksoppervlakte (in kg/m²). U bepaalt of die lager is dan 100, tussen 100 en 400 of hoger dan 400 kg/m².
• Is er al dan niet een gesloten verlaagd plafond aanwezig? Een verlaagd plafond geldt als gesloten van zodra minder dan netto 15% van de plafondoppervlakte open is.
• Is de vloer al dan niet verhoogd? Dit gebeurt bijvoorbeeld om kabels onzichtbaar weg te werken.

Een verlaagd plafond en/of verhoogde vloer zullen leiden tot een lagere thermische capaciteit.

Met de gedetailleerde methode bepaalt u de thermische capaciteit van een functioneel deel als de som van de werkzame massa van alle aanwezige constructiedelen (dus ook de interne constructiedelen, maar niet de niet-dragende binnenwanden). De werkzame massa van een constructiedeel is afhankelijk van de volumieke massa, de soortelijke warmte en de werkzame dikte (die onder andere afhangt van de plaats van de isolatie).

Deze methode is doorgaans zeer arbeidsintensief.

De waarde bij ontstentenis voor de thermische massa is gebaseerd op de vereenvoudigde methode, waarbij telkens wordt uitgegaan van de minst gunstige optie. Concreet betekent dit een specifieke effectieve thermische capaciteit (open definitie) van 55 kJ/(m².K).

De EPU-methode is hetzelfde, maar daar bepaalt u de effectieve thermische capaciteit per energiesector (open definitie) in plaats van per functioneel deel.

• EPN: Energiebesluit, bijlage VI, § 5.9
• EPU: Energiebesluit, bijlage VI, § 5.8