GrasGoed focust op drie natuurgebieden in de Vlaams-Nederlandse grensregio: Grenspark De Zoom en de Kalmthoutse Heide, Altena-Biesbosch en Vlijmens Ven, Dommeldal en de Vallei van de Zwarte Beek. Deze natuurgebieden moeten elk jaar gemaaid worden om de biodiversiteit in stand te houden. De duizenden tonnen maaisel die daarbij vrijkomen, kunnen niet gebruikt worden door boeren omdat er allerlei andere bloemen en planten tussen het gras zitten.

Weggooien dan maar? Niet als het aan de GrasGoed-onderzoekers ligt. Eerst maakten de projectpartners een economische analyse van de gebieden: om hoeveel gras gaat het, hoe moet het getransporteerd worden, welke producten kunnen er met het maaisel gemaakt worden en wat brengt dit potentieel op?

Vervolgens gingen ze ter plaatse aan de slag. Onderzoekers testten de kwaliteit van het natuurgras. Natuurbeheerders legden kuilen aan waarin het verzamelde gras langer bewaard kan worden. En machinebouwers ontwikkelden aangepaste maai- en transportsystemen en raffinagemachines die het gras nog op het terrein kunnen scheiden in vezels, eiwitten en restsappen.

Grasverwerkende bedrijven pasten hun installaties aan aan de typische eigenschappen van natuurgras, en verwerkten het tot nuttige producten als papier, diervoeder, bodemverbeteraar en isolatiematten. Zo wordt natuurgras een hernieuwbare grondstof én een duurzaam alternatief voor eindige grondstoffen.

Of dat een mooie oogst oplevert? Reken maar. Zo zijn al verschillende gebouwen in Vlaanderen uitgerust met isolatiematten op basis van natuurgras, en namen verschillende drukkerijen en papierhandelaren graspapier op in hun aanbod. En dat is nog maar het begin, want er zijn nog heel wat andere toepassingen mogelijk!