Mijn eerste jaar als leraar

Ik maak fouten. Ik wil te veel vriend van de leerlingen zijn en ben inconsequent. Ik onderschat het effect van mijn eigen gemoedstoestand op de klas. En ik laat me leiden door collega’s - ‘Dat is een lastige klas’ - waardoor ik overreageer. Al van de eerste les beland ik in een discussie met een leerling die niet op zijn plaats wil gaan zitten. Gelukkig gun ik mezelf een nieuwe kans.

Ik verander van school en daar loopt het plots wel goed.

Ik vind steeds meer manieren om leerlingen mee te krijgen. Tijdens de les over jeugdboeken vraag ik uit welk boek hun ouders voorgelezen hebben. Dan komt leerstof zo dichtbij, dat ze makkelijk instappen. In de les over zinsontleding - de leerstof die ik zelf het allerliefste geef - smijt ik al mijn passie. Ik maak grote bewegingen met mijn armen, ik stuif door de klas en maak tekeningen op het bord. ‘Mijnheer, hoe kan je dáár nu zo enthousiast over zijn?’ Maar het werkt, ze volgen.

Ik leer met de jaren ook om de non-verbale signalen van leerlingen beter te lezen: zijn ze bij de les, of zit hun hoofd vol persoonlijke problemen? De minst gemotiveerde leerlingen, die door het watervalsysteem in een verkeerde studierichting zitten, spreek ik aan: ‘Zonder motivatie wordt het een lastig jaar, waar zitten onderdelen die jou energie geven?’

De momenten waarop ik het meest van mijn job geniet, zijn die waarop ik voel dat de hele klas mee is. Dan gaat de groep helemaal op in een onderwerp. Dat kan gaan over racisme of armoede of net zo goed over gedragswetenschappen of taal. Af en toe vergeten we de tijd. Dan wordt de les een ontmoeting, een brandpunt waarin alles samenvalt en focus krijgt. Dan is lesgeven magie.

Dit verhaal verscheen eerder op de Facebook-pagina van onderwijsmagazine Klasse(opent in nieuw venster)