Als kind speelde ik na schooltijd juf. Ik schreef met krijt op mijn schoolbordje, deelde toetsen uit en was boos op denkbeeldige stoute kinderen. Later gaf ik bijles: ik vond het leuk om kinderen te zien bijleren en sprongen maken.

Leraar worden was altijd al mijn droomjob

Na 3 jaar voor de klas krijg ik nog altijd een kick als ik mijn leerlingen zie groeien. De tekeningen en briefjes die ik krijg, ze betekenen zoveel. Dit jaar zaten er een aantal onzekere kinderen in mijn klas. Als je hun resultaten ziet stijgen en een papiertje krijgt met ‘Dank u, juf!’, dan weet je dat je goed bezig bent. Ik hou van de losse, onverwachte babbels met mijn leerlingen. Verbluffend welke wijsheden er uit hun mond komen.

In het basisonderwijs kan je je lessen creatief opbouwen. In geschiedenis bekijken we nu de tijdsband. Ze horen al die verhalen over Grieken, Romeinen en de Middeleeuwen voor het eerst en zijn geïntrigeerd: ‘Wow, is dat echt gebeurd?’. Zalig! Ik geef hen bagage mee voor de rest van hun leven. Niet alleen kennis, ook op sociaal vlak.

Lesgeven vraagt veel energie

De extra’s - administratie, oudercontact, activiteiten organiseren - maken het best een zwaar beroep. De helft van mijn weekends en vakanties gaan op aan voorbereiden en verbeteren. Ook de leerachterstand door corona en het lerarentekort verhogen de werkdruk. Maar de dankbaarheid van de kinderen en hun ouders als ze een stap vooruit zetten, helpt me erdoor. Daarvoor ben ik juf geworden. 

Dit verhaal verscheen eerder op de Instagram-pagina van onderwijsmagazine Klasse(opent in nieuw venster)