Zoals eerder vermeld kan het meetbereik van een waterteller afhankelijk zijn van de montage. Dit is het geval bij een turbinemeter omdat de nauwkeurigheid van turbinemeters afhankelijk is van de montage ervan. Een turbinemeter die horizontaal gemonteerd is, zal kleinere debieten met een kleinere afwijking kunnen meten dan diezelfde meter die verticaal gemonteerd staat. Dit omdat een turbinemeter ontworpen is voor een horizontale montage. De turbine wordt gedragen door lagers voorzien voor een horizontale montage (telwerk omhoog zoals de meters staan in bovenstaande figuur). Wanneer de meter verticaal gemonteerd is of horizontaal, maar met het telwerk tussen -90° en 90° gedraaid, dan speelt het gewicht van de turbine een rol. Er is meer kinetische energie nodig om de turbine te doen draaien en het minimumdebiet zal hierdoor verhogen. Volgens de formule voor de berekening van de R-waarde volgt logischerwijze een verlaging van de R-waarde.

Dit verklaart waarom een mechanische meter op basis van een turbine vaak twee R-waardes heeft, één voor de horizontale en één voor de verticale montage. Deze twee verschillende R-waardes werden al verduidelijkt in 2 Nauwkeurigheid.

De meest courante voorbeelden van snelheidsmeters zijn de één- en meerstraalsturbinemeters (ETK en MTK), die voornamelijk gebruikt worden voor kleine diameters en de Woltman meters, die gebruikt worden voor grotere diameters.

Een volumetrische watermeter zal draaien omdat kamers (pistons) gevuld worden met een specifieke hoeveelheid water. Bij dit meetprincipe staat één omwenteling van deze meetkamer gelijk aan een specifiek volume. Het volume wordt dus bekomen door een telling van het aantal omwentelingen van de meetkamer. Net zoals bij de snelheidsmeters zet het mechanisch telwerk de omwentelingen van de meetkamer om in een oplopende volumestand. Een voorbeeld van een volumemeter is een watermeter met roterende zuiger (RTK).

De verschillende mechanische meters zijn gelijkaardig in de nauwkeurigheid die ze halen, maar zijn verschillend in het meetbereik waarbinnen ze dit halen. Zo zijn volumetrische meters (RTK) opmerkelijk beter geschikt voor kleine debieten dan snelheidsmeters. Hierdoor hebben ze dus een hogere R-waarde dan de snelheidsmeters wat betekent dat ze een groter meetbereik hebben. Nadelen van de volumetrische meters zijn dat ze duurder zijn, dat hun maximale debiet lager ligt en dat de drukval bij hogere debieten een stuk hoger is dan bij turbinemeters. De watermaatschappijen kiezen voor particulier gebruik toch klassiek voor de volumetrische watermeters omdat ze nauwkeuriger zijn bij laag verbruik. In de toekomst zullen digitale tellers zoals ultrasone meters aan belang winnen.

Hieronder vindt u een schema van het ultrasoon meetprincipe. De meetbuis bevat één of meerdere sensorparen (Transducer A en B) die tegenover elkaar gepositioneerd zijn. Elke sensor kan zowel ultrasone signalen sturen als ontvangen. Een paar sensoren kan dus zowel signalen met de stroom mee als tegen de stroom in sturen en ontvangen. Een ultrasone meter meet de transittijd van de signalen. Als het medium in de meetbuis stilstaat is de transittijd voor signalen met de stroom mee (t₁) en tegen de stroom in (t₂) hetzelfde. Als het medium stroomt, wordt het ultrasone signaal in dezelfde richting als de stroom versneld en het signaal tegen de stroom in vertraagd. Er ontstaat dus een verschil in transittijd (∆t=t₂-t₁). Dit verschil in transittijd is evenredig met de snelheid van het medium.

De meter meet dus het verschil in transittijd waaruit de snelheid (v) van de stroom wordt afgeleid. Vervolgens wordt het volumedebiet (Q) bepaald door de bekomen snelheid te vermenigvuldigen met gekende doorsnede van de meetbuis.

Q = v*D²π/4= k*∆t*D²π/4

De verhouding tussen ∆t en de snelheid van de stroom (k in bovenstaande vergelijking) is afhankelijk van de akoestische eigenschappen van het medium. Die akoestische eigenschappen zijn afhankelijk van de temperatuur, de dichtheid, de viscositeit en zwevende deeltjes in het medium. Dit wil zeggen dat de nauwkeurigheid van een ultrasone watermeter geldig is voor water zonder toevoegingen bij een bepaald temperatuurbereik.

De nauwkeurigheid is ook afhankelijk van het aantal sensorparen. Het aantal sensorparen verhogen, kan de nauwkeurigheid van de snelheidsmeting verbeteren.

De sensorparen moeten niet per definitie in de wand van de buis gemonteerd worden. Bij een clamp-on systeem worden de sensoren aan de buitenzijde van de buis gemonteerd en gaat het ultrasoon signaal door de wand van de buis. Dit flexibel systeem vergroot het aantal (industriële) toepassingen voor ultrasone meters. Zo moeten bestaande leidingen bijvoorbeeld niet aangepast worden.

In tegenstelling tot de mechanische meters kan bij een ultrasone meter zowel de oplopende volumestand als het ogenblikkelijk debiet afgelezen worden.

Het ultrasoon meetprincipe is geschikt voor zowel grote als kleine diameters en zowel lage als hoge debieten. Voor de kleinere meters is het meetbereik van een ultrasone en mechanische meter ongeveer even groot. Voor grotere meters is de R-waarde van ultrasone meters wel aanzienlijk hoger dan die van mechanische meters. Ook is de typische nauwkeurigheid binnen het meetbereik van een ultrasone meter beter dan van een mechanische meter. De nauwkeurigheid van een ultrasone meter ligt typisch tussen 0,7 en 1 % en is onafhankelijk van de montage. Ook op lange termijn zal de nauwkeurigheid beter blijven omdat een ultrasone meter geen bewegende delen heeft die onderhevig zijn aan slijtage. Daar tegenover staat dat een ultrasone meter duurder is dan een mechanische meter.

Onderstaande figuur toont een schema van het werkingsprincipe van een elektromagnetische debietmeter. De meter zet een magnetisch veld (B) over de volledige doorsnede van de meetbuis dwars op de stromingsrichting van het medium. Twee elektroden, die elektrische spanningen kunnen opvangen, zijn loodrecht op zowel de stromingsrichting als het magnetisch veld in de wand van de meetbuis geplaatst. Volgens de wet van Faraday zal een elektrische spanning (U_i) geïnduceerd worden wanneer een geleidend medium door het magnetische veld stroomt (v). De opgewekte spanning wordt gemeten door de elektroden en is evenredig met de stroomsnelheid van het geleidend medium. Samen met de gekende doorsnede van de meetbuis kan vervolgens het volumedebiet (Q) berekend worden.

Q = v * D²π/4 = k * U_i * D²π/4

In tegenstelling tot de ultrasone debietmeter is in bovenstaande vergelijking de factor k niet afhankelijk van de eigenschappen van het medium. Dit maakt dat het toepassingsgebied van een elektromagnetische watermeter flexibeler is dan dat van een ultrasone watermeter. Net zoals bij ultrasone meters kan zowel een oplopende volumestand als het ogenblikkelijke debiet afgelezen worden. De hoge kostprijs van een elektromagnetische meter maakt hem niet geschikt voor particuliere toepassingen, daarom wordt een elektromagnetische meter bijna uitsluitend in industriële omgevingen toegepast. De watermaatschappijen gebruiken deze erg nauwkeurige meters ook om de hoofdleidingen in het net te monitoren.

Een elektromagnetische meter meet typisch met een nauwkeurigheid die beter is dan 0,5 % op de meting binnen het meetbereik. Van alle besproken meetprincipes voor water is het elektromagnetische dus het meest nauwkeurig. Daarbovenop is de R-waarde van een elektromagnetische debietmeter doorgaans hoger dan bij een ultrasone meter. Het elektromagnetisch meetprincipe heeft dus van alle besproken principes het grootste meetbereik met de meeste nauwkeurige meetwaarden. Daartegenover staat dat een elektromagnetische meter ook vaak het duurst is.

Net zoals ultrasone meters zijn ook elektromagnetische meters geschikt voor zowel grote als kleine diameters en zowel lage als hoge debieten. Voor toepassingen met gemengde vloeistoffen, zoals bijvoorbeeld water met glycol, waarbij een hoge nauwkeurigheid gewenst is, zal het gebruik van een elektromagnetische meter bijna onvermijdelijk zijn.

Het display is niet noodzakelijk altijd op de debietsmeter gemonteerd zoals in de bovenstaande voorbeelden. In sommige gevallen is de locatie van de debietsmeter immers niet eenvoudig bereikbaar voor aflezing. De bekabeling vanuit het display leidt doorgaans naar de locatie van de debietsmeter en temperatuursondes.

Zoals getoond in de bovenstaande figuren, wordt de debietsmeter als een tussenstuk van de leidingen van de installatie geplaatst. Afhankelijk van het toestel kan 1 of beide temperatuursonde(s) geïntegreerd zijn in de debietsmeter. De overige temperatuursondes zijn dan in de aanliggende buizen gemonteerd.

In onderstaande figuur staat een voorbeeld van de aanduiding van het meetbereik en de bijhorende nauwkeurigheid uit een technische fiche van een meerstraalsturbine koud watermeter (MTK). Deze fiche toont voor de verschillende groottes (DN-maten) van meters zowel Q₁, Q₂, Q₃ en Q₄ en bijhorende R-waarde als het nominale debiet en de klasse volgens de ISO-norm.

Zoals eerder vermeld over de turbinemeters, is op deze technische fiche te zien dat de ondergrens van het meetbereik afhankelijk is van de montage van de meter. Zowel de R-waarde, de klasse, Q₂ als Q₁ hebben een waarde voor horizontale en verticale montage.

Rechts onderaan geeft een grafiek de typische relatieve fout van de meter weer voor het meetbereik.

Deze meter zal dus het meest nauwkeurig, in dit geval met een nauwkeurigheid van 2%, meten wanneer het debiet dat door de meter stroomt tussen Q₂ en Q₃ ligt. Wanneer het debiet buiten het meetbereik (kleiner dan Q₁ of groter dan Q₄) ligt, zijn er geen garanties over de nauwkeurigheid. De nauwkeurigheid van een meting is dus afhankelijk van de meter zelf maar evenzeer van de horizontale of verticale montage waarin de meter zich bevindt.