We vroegen ons af wat we uiteindelijk leren uit de afgelopen crisisperiode. Tijdens het veelvuldige thuiswerk werd ons private leven letterlijk zichtbaarder. Het voelde soms onwennig en te indringend aan om zo dicht betrokken te zijn bij de heel diverse levensomstandigheden, met heel verscheiden bezorgdheden en mogelijkheden. Tegelijkertijd zagen we dat als een unieke kans om te erkennen en te omarmen dat elke medewerker geen radertje in een machine is, maar een volwaardige persoon met verschillende verlangens, perspectieven en waarden.

Op dit punt ging ons gesprek nog een stapje verder. Is dit niet een uitgelezen uitnodiging om ook meer te luisteren naar onze medewerkers hoe zij vanuit hun perspectief ideeën over onze werkprocessen kunnen aanreiken en in de praktijk kunnen brengen? Hoe zij creatief en innovatief mee de doelen van onze organisaties kunnen vormgeven? We waren het erover eens dat het een gemiste kans zou zijn om uit deze pandemie alleen het hybride werken als winstpunt over te houden.

Deze crisis vormt een wake-up call om onszelf als organisatie opnieuw uit te vinden: nieuwe werkprocessen, nieuwe producten en diensten, nieuwe businessmodellen. Om die innovaties mogelijk te maken, hebben we een bedrijfscultuur nodig die gebaseerd is op vertrouwen en openheid. En van waaruit we nieuwsgierig in gesprek gaan met onze medewerkers om met hun diversiteit aan ideeën en talenten te bouwen aan een wendbare, toekomstbestendige organisatie.

Een deelneemster uit een farmaceutisch bedrijf, verruimde onze blik nog wat verder. Ze vertelde over de organisatie van haar ‘patient hackathon’ en hoe zinvol het is om ook de diversiteit aan perspectieven uit de klantengroep te gebruiken om de bedrijfsstrategie te innoveren en meer veerkracht te geven. Zo bracht ze de wijsheid uit de samenleving binnen in het hart van de directiekamer van haar bedrijf. Is dat niet de echte uitdaging die de pandemie op ons bord brengt?