Minder verharding resulteert in meer groene ruimte. Groene ruimte heeft de capaciteit om overdag de omgevingstemperatuur te koelen als gevolg van de evapotranspiratie van vegetatie (bomen, gras, heesters…), of koel te houden door beschaduwing. Een grasveld is overdag koeler dan een betonvlakte. In een bos is het nog koeler dan op een grasveld.

Door het verschil in temperatuur met de omgeving verspreidt de koelte zich naar de directe omgeving. De invloed van deze koeltepluim is afhankelijk van de oriëntatie van de straten, eventuele blokkade… (zie ook: ‘ventileren’). Bij een permeabele bodemafsluiting kan regenwater eenvoudiger in de bodem doordringen. Bij hitte verdampt dat regenwater door de vegetatie, waardoor de omgevingstemperatuur daalt.

Bijkomende informatie uit de literatuur:

• Groene ruimtes groter dan 3 ha zijn beduidend koeler dan de stedelijke omgeving, terwijl de temperatuurverschillen bij kleinere parken variabeler zijn (Chang et al. 2007)
• Binnen een groot park is de luchttemperatuur lager dan binnen kleinere groene gebieden (Upmanis et al. 1998, Chang et al. 2007)
• Groenelementen moeten minstens 5 ha groot zijn om te leiden tot een temperatuureffect op de omgeving (Bade et al 2011, De Vries 2010)
• Kleine groene ruimtes verspreid over de stad hebben een groter afkoelend effect dan dezelfde oppervlakte groene ruimte als één geheel (Kuypers et al. 2008, Bade et al. 2011, De Vries 2010)
• Het temperatuurverschil overdag (luchttemperatuur) tussen een park en de omliggende bebouwde omgeving ligt gemiddeld tussen 1 en 4,7°C (Le Comte et. Al. 1981)
• Alle vegetatie verlaagt de luchttemperatuur als ze over voldoende water beschikt voor evapotranspiratie (Kravcik et al. 2007)
• De gemiddelde oppervlaktetemperatuur daalt in grootteorde met 1 °C wanneer 10% van de verharde en bebouwde oppervlakte plaats maakt voor onverharde oppervlakte. Op kleinere schaal (straatniveau) kan het verkoelend effect groter zijn (Klok et al. 2010)
• De bodemsoort lijkt van invloed te zijn op het stedelijk hitte-eilandeffect. Steden die op zandgronden zijn gebouwd vertonen overdag een groter stedelijk hitte-eilandeffect. Dat heeft te maken met de thermische eigenschappen van de bodems en met name met de hoeveelheid water die ze bevatten (Klok et al. 2012)

Door het wegnemen van verharding, die vaak een groot warmteabsorberend vermogen heeft en/of een laag reflecterend vermogen, neemt de bodem minder warmte op, zodat hij die ‘s nachts ook niet terug afgeeft. Ook een meer permeabele verharding (waterdoorlatende verharding, groentegels) capteert minder warmte doordat de thermische eigenschappen van de bodembedekking erdoor veranderen. Een vochtige bodem neemt immers minder snel warmte op dan een droge. Minder verharding of het aanleggen van een permeabele verharding heeft daardoor een positieve invloed op het hitte-eilandeffect.

Bijkomende informatie uit de literatuur:

Een afname van de fractie verhard oppervlak met 10% reduceert het stedelijk hitte-eilandeffect met 1,2 °C ’s nachts en 2,0 °C overdag (Klok et al. 2012)

Door de bodemafsluiting permeabel te maken (waterdoorlatende verharding, infiltratievoorzieningen…), kunnen we ervoor zorgen dat regenwater in de bodem infiltreert en wordt vastgehouden in de bodem in plaats van afgevoerd naar rioleringen en rivieren. Een deel van het water ondersteunt in de bovenste bodemlagen de evapotranspiratie van de planten (met het bijhorende verkoelende effect), een ander deel kan dieper infiltreren waardoor het grondwater op regelmatige basis wordt aangevuld. Daarmee wordt een langdurige buffer aan grondwater gecreëerd of onderhouden, die tijdens perioden van droogte onder andere de plantengroei of de (drink)watervoorziening kan ondersteunen. In mindere mate kan ook verdamping vanop een natte bodem een verkoelend effect hebben.

Bijkomende informatie uit de literatuur

Berekeningen door het KMI suggereren een afname met 20 tot 40 mm van de totale neerslag in lente- en herfstmaanden in het overgrote deel van Vlaanderen (zeer plaatselijk mogelijk ook afnames met tot 60 mm) en een afname met 20 tot plaatselijk 60 mm van de totale neerslag in de zomermaanden (Termonia en De Troch, 2014)

Bij minder verharding en/of meer permeabele verharding kan hemelwater in de bodem infiltreren waar het kan gebufferd worden. Hierdoor neemt de stedelijke run-off af waardoor extreme buien minder wateroverlast veroorzaken. Infiltratie als alternatief voor buffering bij piekneerslag is alleen effectief bij een zeer permeabele ondergrond en een voldoende diepe watertafel. In de meeste gevallen is een combinatie van buffering en infiltratie nodig, omdat de aanvoer van piekdebieten hoger is dan wat door infiltratie kan verwerkt worden. Minder hevige buien kunnen bij een voldoende permeabele ondergrond en een voldoende bergingscapaciteit in de bodem wel effectief gebufferd worden door infiltratie. Bij zeer hevige buien zal minder infiltreren en meer afstromen; die afstroming kan dan eventueel gebufferd worden en van daaruit ook deels infiltreren.

Bijkomende informatie uit de literatuur

• Voor terugkeerperiodes van meer dan 10 jaar wordt verwacht dat de piekintensiteit van de neerslag in Vlaanderen onder het hoogklimaatscenario in de periode 2071-2100 toeneemt met 50 à 54% (Willems, 2009)
• Hamdi, R. T. (2011). Effects of urbanization and climate change on surface runoff of the Brussels Capital Region: a case study using an urban soil-vegetation-atmosphere-transfer model. Brussels, Belgium: Royal Meteorological Institute.
• Poelmans, L. R. (2011). The relative impact of climate change and urban expansion on peak flows: a case study in central Belgium. Johan Wiley & Sons, Ltd.

Opgaande beplanting koelt (net zoals andere vormen van beplanting) overdag zijn omgeving actief af door verdamping via de huidmondjes van bladeren. We noemen dat evapotranspiratie. Een boom kan ’s zomers ongeveer 400 liter per dag verdampen. De onttrokken energie/warmte uit de omgeving resulteert in een lokale afkoeling van de luchttemperatuur (Kramer and Kozlowski 1960).

Bijkomende informatie uit de literatuur

• De effectiviteit van groen als hittemaatregel is afhankelijk van het soort en de dichtheid van de vegetatie, en de ligging en grootte van de groene oppervlakken. Tot nu toe is nog weinig bekend over de kwantitatieve effectiviteit; de beschikbare kennis is gebaseerd op computersimulaties en een beperkt aantal lokale metingen.
• Het direct effect van bomen op de luchttemperatuur is beperkt en ligt tussen 0,5 en 1 ˚C (Lenzholzer, 2010)
• Coniferen (in de stad) verdampen over een jaar veel meer dan bladverliezende bomen. In het zomerseizoen is de verdamping echter vergelijkbaar (Peters et al. 2010)
• Clusters van bomen hebben iets meer effect op de luchttemperatuur dan enkele individuele bomen (Streiling & Matzarakis 2003)
• Parken met bomen zijn gedurende de dag koeler dan parken zonder bomen (Chang et al. 2007)
• Door een toename van 10% stedelijk groen in Manchester kan men tot 2080 de huidige temperaturen tot op of onder het huidige niveau handhaven (bij een hoge-emissiescenario van het IPCC, het Intergouvernementele Panel voor Klimaatverandering). Een daling van 10% van het stedelijk groen daarentegen zou de maximale oppervlaktemperatuur tot 8,2 °C extra verhogen in 2080 (Walsh, Hall et al. 2007)
• Een bos koelt effectiever bij langdurige hittegolven omdat ze meer water evapotranspireren en diepere wortels hebben dan grassen en lagere vegetatie (Teuling et al. 2010)

Bomen verhinderen door hun schaduwwerking dat oppervlakken zoals de bodem, gevels en bestrating overdag warmte opnemen die ze ’s nachts afgeven. Dichte vegetatie kan de afstraling van warmte ook afremmen, in tegenstelling tot open ruimte met gras, dat veel sneller afkoelt. Doordat de “beboste” omgeving overdag veel minder opwarmt, is het netto-effect toch dat die omgeving ’s nachts koeler is.

Bijkomende informatie uit de literatuur

Het belangrijkste koelende effect van straatbomen is de beschaduwing, en daarmee de sterke verlaging van de gemiddelde stralingstemperatuur (Döpp 2011)
Zoek concrete maatregelen met impact op hittestress ’s nachts

Bebossing kan de bodem meer permeabel maken waardoor meer water kan infiltreren; dit speelt vooral bij zware (klei)bodems een rol. In een beboste omgeving bereikt ook minder zonlicht de bodem, waardoor directe verdamping van water uit de bodem er kleiner is. Anderzijds kunnen diepwortelende bomen diepere grondwaterlagen “aanboren” en daardoor grotere hoeveelheden grondwater verdampen naar de atmosfeer. Bossen, en vooral naaldbossen, zorgen ook voor meer interceptie van regendruppels, die vervolgens weer kunnen verdampen zonder de bodem te hebben bereikt. Het netto-effect van bebossing op de droogteproblematiek (in vergelijking met andere “groene” vormen van bodemgebruik) is dus niet eenvoudig te voorspellen en moet geval per geval bekeken worden.

Bijkomende informatie uit de literatuur

• Landconversie naar bos leidt gemiddeld gezien niet tot een verhoging van de infiltratiecapaciteit. Bossen hebben een impact op interceptie en transpiratieverliezen. Afhankelijk van combinaties tussen bodemtype, boomsoort en structuurkenmerken (bv. dichtheid van de stand) en tijd van het jaar kan het effect positief of negatief

Bossen verminderen en vertragen de oppervlakkige afvoer van regenwater, doordat de infiltratie er groter is en/of doordat er, via interceptie, meer water tijdelijk geborgen wordt. Op hellend terrein kunnen ze ook de afstroomsnelheid verminderen en zorgen voor minder erosie. Bladeren verminderen de impact van regendruppels op bodemdeeltjes, waardoor minder bodemdeeltjes worden losgeslagen. Stengels en stammen zorgen ervoor dat afstromend regenwater vertraagt en een minder erosieve kracht krijgt. Wortels en organisch materiaal verhogen de infiltratiecapaciteit en de weerstand van de bodem tegen erosie. Hoe hoger de bedekkingsgraad, hoe kleiner de kans op erosie. Bebossing (maar ook gras) zorgt er dus voor dat het rioolstelsel minder wordt belast; zowel door slib als door water.

Bijkomende informatie uit de literatuur

• Een bodem onder bos is gemiddeld tot ruim 100 maal minder erosiegevoelig dan een maisakker. Maar veel hangt af van de bosstructuur; een verharde bodem in een beukenbos zonder kruidlaag is bijvoorbeeld relatief erosiegevoelig. Van Der Biest K., Van Gossum P., Struyf E., Van Daele T. (2014). Ecosysteemdienst regulatie van erosierisico

Windstromen in de stad spelen zich af op verschillende niveaus. Enerzijds zijn er de regionaal bepaalde windstromen. Het ontstaan ervan staat los van de aanwezigheid van de stad, maar de eigenschappen van de stad (openheid van het weefsel en ruwheid van het terrein) en zijn omgeving bepalen wel in welke mate de wind ook kan doordringen in het stadsweefsel. Bij hogere windsnelheden wordt de wind in de stad regelmatig ververst met koelere lucht waardoor het hitte-eilandeffect vaak afneemt. Anderzijds worden binnen de stad ook microwindverplaatsingen (“briesjes”) gegenereerd door hoogteverschillen, temperatuurverschillen en de samenhangende drukverschillen. De richting van de luchtstroming is van koel naar warm; de sterkte van de stroming wordt mee bepaald door de grootte van het temperatuurverschil en door de mate waarin een voldoende groot “reservoir” van koele lucht onderhouden kan worden. In parken wordt minder zonnestraling omgezet naar voelbare warmtestraling, met een lagere luchttemperatuur tot gevolg. Bij een hittegolf kan deze koele lucht naar de omgeving worden getransporteerd middels een ‘koeltepluim’ ondanks matige of geen wind (Oke 1989).

Bijkomende informatie uit de literatuur

• Het stedelijk hitte-eilandeffect verdwijnt grotendeels bij een geringe windkracht (lager dan 2 meter per seconde) (Döpp 2011)
• Het verkoelingseffect van een park is afhankelijk van de heersende windrichting en de inrichting van de lijzijde van het park; overzicht empirisch onderzoek (naar Kuttler (2010) en Bongardt (2006):

Harde, donkere materialen (verharding, bouwmaterialen...) hebben een lager reflecterend vermogen waardoor ze warmte accumuleren gedurende de dag. Door de materialen af te schermen (door middel van bijvoorbeeld een groendak of groengevel) en/of te vervangen door reflecterende materialen of door materiaal met een lagere warmtecapaciteit, wordt minder warmte opgeslagen in de stad.

Bij maatregelen die erop gericht zijn de thermische en reflectie-eigenschappen van harde materialen te wijzigen moet wel rekening gehouden worden met het feit dat uitstraling in de dichtbebouwde stad niet volledig rechtstreeks naar de atmosfeer gebeurt, maar deels gecapteerd wordt door andere oppervlakken (gevels, gebouwen). De reflectie en uitstraling van met name oppervlakken op straatniveau kunnen zo minder effectief zijn dan verwacht.

Bijkomende informatie uit de literatuur

• Het aandeel dakoppervlakte t.o.v. de stedelijke densiteit bepaalt de mate waarin het hitte-eilandeffect kan worden beïnvloed door lichtere dakdichtingsmaterialen te gebruiken (Van Hove et al. 2011)
• Een kleine verandering in het reflecterend vermogen of de emissiegraad van het oppervlak heeft een grote invloed op de oppervlaktemperatuur. Een verhoging van het buurtgemiddelde reflecterend vermogen of de emissiegraad met 1% door gebruik van andere oppervlakmaterialen heeft een verlagend effect op de oppervlaktemperatuur overdag van resp. 0,8 en 1,7 °C (Klok et al. 2010, gelijkaardige resultaten door Sailor (1995) voor Los Angeles en Synnefa (2008) voor Athene)
• Door het vergroten van het reflecterend vermogen van de stad van 25 naar 40% kan een luchttemperatuurdaling van 1-4 °C worden bereikt. Een verhoging van het reflecterend vermogen van een gebouw van 30% naar 70% kan de jaarlijkse vraag naar koeling met 19% verminderen (Taha, Akbari et al. 1988)
• Gevelgroen leidt tot een daling van gemiddeld 0,2-1,2 ˚C van de temperatuur op leefniveau (Kikegawa, Genchi et al. 2006, gelijkaardige resultaten door Wong, Kwang Tan et al. (2010) voor Singapore)
• Groene daken met een dunne substraatlaag (bijvoorbeeld sedumdaken, extensieve groendaken) hebben geen effect of werken slechter dan lichtgekleurde dakoppervlakken voor de verkoeling van de omgeving (Nyuk Hien et al. 2007)
• Lichtgekleurde oppervlakken hebben een veel grotere oppervlakte nodig dan groendaken om een gelijkaardige koeling te realiseren (Rozenzweig 2006)
• Ook bij groene gevels is de effectiviteit in grote mate afhankelijk van de beschikbaarheid van water. Dat geldt ook voor groendaken (Schmidt 2009)

Het luchttemperatuurverschil met de ruimere omgeving is ‘s nachts het grootst. De opgeslagen warmte wordt dan langzaam terug afgegeven, onder de vorm van infraroodstraling die richting hemel wordt gestuurd. Ook hier geldt dat in een omgeving met dicht op elkaar staande hoogbouw slechts een gedeelte van de straling naar de atmosfeer zal gaan.

Wanneer er overdag minder warmte wordt opgeslagen, zal er logischerwijs ’s nachts minder worden afgegeven. Maatregelen die inwerken op hittestress overdag, zullen dat ook ‘s nachts doen.

Water heeft overdag een verkoelend effect op de luchttemperatuur door verdamping, door absorptie van warmte en eventueel transport van warmte. Zowel stromend als stilstaand water en kleinere waterpartijen kunnen voor verkoeling zorgen. Het koelend effect is afhankelijk van de grootte en afstand tot de waterpartij, en van de stroming. Hoe groter de watermassa, hoe groter de koeling, maar het ruimtelijk sterkste effect wordt gevonden bij een combinatie van meerdere kleinere watermassa’s. Bij grote watermassa’s en weinig luchtcirculatie stelt men vast dat de verdamping (en dus de koeling) wordt beperkt door het ontstaan van een vochtige luchtlaag boven de watermassa.

Door verdamping wordt energie aan de lucht onttrokken. Door verneveling van water (bv. met een fontein) vergroot het contactoppervlak waardoor de verdamping toeneemt. Ook contact met de huid kan zorgen voor een verkoelend effect. Water heeft een grote warmteabsorptiecapaciteit waardoor overdag veel warmte kan worden opgeslagen in het waterlichaam. De lucht boven het wateroppervlak warmt daarom minder snel op.

Bijkomende informatie uit de literatuur

Het verkoelend effect van oppervlaktewater is afhankelijk van het temperatuurverschil tussen het water en de lucht (Solcerova et al. 2012)
Kleinere waterpartijen hebben een kleinere invloed dan grotere. Maar middels een goede verspreiding hebben de meerdere kleine waterpartijen een grotere invloed dan één grote waterpartij van dezelfde grootte (Solcerova et al. 2012)
Het effect van oppervlaktewater op de temperatuur vlak boven water is groot (6 °C verschil tussen vlak boven en op 50 cm boven het water), op straatniveau blijft het gemeten effect beperkt tot de straat waar het water deel van uitmaakt (uit metingen uitgevoerd in Rotterdam, Deltares, 2011). Een andere studie uit Boekarest toont het verkoelend effect van een waterpartij van 4 bij 4 m aan op 30 m afstand met 1 °C op 1 m hoogte (Robitu, et al. 2004)
Stromend water heeft een groter koelend effect dan stilstaand. Dat komt enerzijds door de betere menging van het water en daarmee van de warmte, en anderzijds door de mogelijkheid van warmteafvoer. Verneveling van water, zoals door vernevelaars en een fontein, heeft het grootste koeleffect (Döpp 2011)
De luchttemperatuur aan de lijzijde van een fontein is ongeveer 3 °C koeler op 35 m afstand (Nishimura, et al. 1998)
Het percentage oppervlaktewater in een buurt vertoont geen significante relatie met de oppervlaktemperatuur overdag (Klok et al. 2010)
De temperatuur daalt met 2-4 °C door straten te besprenkeling met 1liter/m2 per halfuur (Takahashi, Asakura et al. 2010)
Een grote watermassa aan een temperatuur van 10 °C heeft aan de oever een koelend effect van ongeveer 2,5 °C. Als de watertemperatuur 20 °C bedraagt is het koelend effect nog maar van de orde van 1 °C. (N.E. Theeuwes, A. Solcerová, G.J. Steeneveld, 2013)

Zolang de watertemperatuur lager is dan de temperatuur van de omgevingslucht, zal het wateroppervlak ook ’s nachts warmte uit de omgeving opnemen en de nachtelijke hittestress beperken. Maar zodra de watertemperatuur hoger ligt dan die van de omgeving (doorgaans tijdens de nacht bij het einde van de zomer en in de vroege herfst) zal de aanwezigheid van wateroppervlaktes eerder bijdragen aan de nachtelijke hittestress. De mate waarin is afhankelijk van het al dan niet voorkomen van stroming, het volume van de watermassa en het verschil tussen de lucht- en watertemperatuur.

Modelresultaten hebben aangetoond dat een groot meer (of een gelijkaardige watermassa, bijvoorbeeld een grote, traag stromende rivier) in of nabij een stad overdag een koeltepluim genereert die de stad koelt. Het effect is minder groot als het water warmer is. ’s Nachts daarentegen kan een warmtepluim waargenomen worden die tot op een afstand van meerdere kilometers een effect kan hebben. Hoe warmer het water, hoe sterker het opwarmend effect.

Bijkomende informatie uit de literatuur

• Oppervlaktewater (traag stromend en stilstaand) draagt bij tot het hitte-eilandeffect (Bosch P. 2014, Steeneveld et al. 2011), vooral in de late zomer en vroege herfst (Theeuws et al.)
• Het percentage water in de buurt vertoont geen significante relatie met het stedelijk hitte-eilandeffect (Steeneveld et al. 2011)
• Het nachtelijk opwarmend effect van een grote watermassa aan een temperatuur van 20 °C kan aan de rand van de watermassa tot 2 °C en meer bedragen (N.E. Theeuwes, A. Solcerová, G.J. Steeneveld, 2013)

Droge periodes zullen in de toekomst frequenter en erger worden. Dat kan aanleiding geven tot watertekorten voor drinkwatervoorziening, landbouw, recreatie, scheepvaart, ecologie en voor het tegengaan van zoutintrusie in kanalen. Waterpartijen kunnen water stockeren voor hergebruik in droge periodes, hetzij rechtstreeks, hetzij via infiltratie en aanvulling van de grondwaterlagen.

Rechtstreekse (bovengrondse) opslag van water houdt in dat tijdens periodes van neerslagoverschot afstromende neerslag of water uit beken en rivieren wordt opgevangen en afgeleid naar een bekken, waar het water gestockeerd wordt. In theorie kan per hectare verharde oppervlakte 10 m³ water per mm neerslag “geoogst” worden. Het bekken kan bestaan uit een volledige kunstmatige constructie omringd door dijken of wanden, of uit natuurlijke depressies in het terrein, eventueel afgesloten door een dijk aan het laagste einde. Als het niet de bedoeling is dat het water infiltreert, dan moeten de bodem en de wanden van het bekken ondoorlatend gemaakt worden. Vaak is volledig gravitaire afstroming niet mogelijk en moet gepompt worden om het bekken te vullen (of achteraf, om het te ledigen). De gebruiksmogelijkheden van het gestockeerde water hangen sterk af van de kwaliteit ervan; gebruik als drinkwater is zonder bijkomende zuivering niet mogelijk. De te stockeren volumes hangen sterk af van het gebruik: menselijk gebruik is van de orde van 100 à 200 liter/dag per persoon; drinkwater maakt daar slechts een klein deel van uit. Planten gebruiken veel meer water; om een hectare gewassen te irrigeren is van de orde van ongeveer 50 m³ per dag nodig.

In zeer warme en droge omstandigheden kan het waterverlies door verdamping uit een open bekken oplopen tot ongeveer een cm per dag. Onder meer om die verliezen te beperken is ondergronds stockeren van water soms te verkiezen. Dat houdt in dat men het overtollige water zo veel mogelijk laat infiltreren naar de ondergrond, vanuit bekkens met een permeabele bodem of via infiltratieputten, of vanuit de riviervallei bij overstromingen in de winter. Infiltratie vult het grondwater aan en zorgt ervoor dat de voorraden waaruit grondwater kan opgepompt worden voldoende op peil blijven. Om verlies via verdamping door de vegetatie te vermijden wordt het water best in voldoende diepe lagen gestockeerd. Infiltratie heeft als bijkomend voordeel dat het water in zekere mate gezuiverd wordt, zeker bij langere verblijftijden in de bodem. Infiltratie ter aanvulling van de grondwatertafel vereist naast een voldoende diepe watertafel ook voldoende permeabele bodemlagen; grove zandlagen en grindlagen zijn daarbij te verkiezen.

Bijkomende informatie uit de literatuur

• Uit modelleringen blijkt dat de laagwaterdebieten van de Bovenschelde vanaf 2060 tot met 60% kunnen dalen. Dat geeft potentieel problemen voor onder meer de oppervlaktewaterwinning van de Gavers (Mulleman, 2010)
• In het kader van de CCI-HYDR-studie werd aangetoond dat extreme laagwaterdebieten voor waterlopen in Vlaanderen tot 80 à 90% kunnen verminderen (scenarioperiode 2071-2100 versus referentieperiode 1961-1990) in het lage klimaatveranderingsscenario (CCI-HYDR - Belspo, 2010)

Waterpartijen zijn te combineren met buffering en/of infiltratie van neerslag en kunnen daardoor wateroverlast helpen beheersen. Voorwaarde voor een succesvolle buffering is dat de bekkens zo veel mogelijk bijkomende buffercapaciteit hebben op het moment dat extra water moet gebufferd worden. Bij voorkeur zijn ze droog op dat moment. Dit brengt de vraag met zich mee wat de functie is van deze buffers tijdens droge periodes. De “waterpleinen” in onder meer Rotterdam zijn in die optiek en in een stedelijke context een interessante optie. In normale omstandigheden kunnen ze gebruikt worden als sport- en speelveld: slechts bij extreme neerslag lopen ze onder. Een goed ontwerp en beheer houdt in dat de buffers op het juiste moment vollopen om overschot aan neerslag te bergen (bv. via overstortinstallaties in de regenwaterafvoer) en op het juiste moment ook weer geledigd worden.

In een landelijke context is een invulling van bufferbekkens als natuurgebied of zelfs landbouwgebied mogelijk. In steden kunnen onder bepaalde omstandigheden parken en andere groene ruimtes ook ingezet worden. Bufferbekkens kunnen gecombineerd worden met infiltratie als de omstandigheden (permeabele ondergrond, diepe grondwatertafel) en de waterkwaliteit dat mogelijk maken. Het vergroot de de facto buffercapaciteit van de bekkens en draagt bij tot het op peil houden van de grondwatervoorraden.

Bijkomende informatie uit de literatuur

• De maximale toename in uurlijke piekafvoeren kan voor onbevaarbare waterlopen in Vlaanderen oplopen tot 35%. Voor rioleringen werd gevonden dat een piekafvoer die zich onder het huidige klimaat maar eens om de anderhalve maand voordoet tegen 2100 maandelijks zou voorkomen onder het hoogklimaatscenario. (CCI-HYDR - Belspo, 2010)